Θεωρούμε το αυτοκίνητο μας δεδομένο.
Θεωρούμε το φαγητό μας δεδομένο.
Θεωρούμε την δουλειά μας δεδομένη.
Θεωρούμε την οικογένεια μας δεδομένη.
Θεωρούμε την ίδια την ζωή δεδομένη.
Και δεν συνειδητοποιούμε πόσο τυχεροί και ευλογημένοι είμαστε που τα έχουμε.
Υπάρχουν άνθρωποι που η ζωή τους τα στέρησε όλα..άλλους γρήγορα, σε άλλους αργά.
Ο δρόμος έγινε η μόνη λύση επιβίωσης.
Επιβίωσης..λέμε τώρα.
Οι άνθρωποι αυτοί από την δεδομένη τους ζωή, βρέθηκαν στο αβέβαιο.
Πως επιβιώνεις στο αβέβαιο;
Καλύτερα να δείτε μόνοι σας. Να βγείτε στους δρόμους της Αθήνας, του Πειραιά, της Θεσ/νικης και άλλων πόλεων, να δείτε πως αυτοί οι άνθρωποι δεν βρέθηκαν όλοι από επιλογή εκεί, αλλά έγινε επιλογή ο δρόμος. Έγινε επιλογή η αβεβαιότητα για να μπορέσουν να αναπνεύσουν μια μέρα ακόμα.
Και κάποιοι, στάθηκαν τυχεροί, ένας άνθρωπος πέρασε και τους έδωσε ένα χέρι με αποτέλεσμα να τους ανασύρει πίσω από την απελπισία των ουσιών, της κλεψιάς, του κρύου, της πείνας..και με πίστη όντως κάποιοι σηκώθηκαν από την σκοτεινή γωνία τους και έγιναν άνθρωποι με αξίες, με εμπειρίες και δύναμη, σαν μια δοκιμασία που πέρασε..και η επιλογές αυξήθηκαν, και το να να ζεις στον δρόμο δεν ήταν πια επιλογή. Το αβέβαιο δεν γίνεται δεδομένο, τώρα έγινε ζωή. Ζουν την κάθε στιγμή και ορκίζονται στον εαυτό τους πως αφού ένας άνθρωπος τους πίστεψε και τους βοήθησε θα κάνουν και εκείνοι το ίδιο γιατί βλέπεις πως είναι η μόνη λύση και αν το κάνεις και εσύ, θα το κάνει και ο άλλος άνθρωπος που θα βοηθήσεις.
Το δεδομένο μας, δεν είναι δεδομένο μας ποτέ, δεν μας ανήκει τίποτα στην διάρκεια του χρόνου μας εδώ..αλλά η επιλογή να βοηθήσουμε, αυτή δεν μπορεί κανείς να μας την στερήσει!
Γράφει η Παναγιώτα Θεολογίτου
